Ik doe het wel, maar heel relaxt vind ik het niet: in m’n eentje wandelen in de natuur. Als vrouw zijnde ben ik toch altijd alert, vooral op rustige plekken in de natuur.
Deze blog komt voort omdat ik getriggerd werd door een Instagram-post.
De post vind je hieronder. Het verhaal is herkenbaar voor mij en vele andere vrouwen. Dat bleek wel aan hoe vaak ik het voorbij zag komen in Stories. Ook de NOS merkte het op.
De rust opzoeken in de natuur: dubbel gevoel
Gek genoeg voel ik me op drukke plekken veiliger dan op rustige plekken. Midden in de nacht op Amsterdam Centraal wachten op de trein, vind ik minder eng dan in een stil bos rondlopen.
Waar dat gevoel precies vandaan komt wist ik nooit zo goed. Ik hield het er maar op dat ik een stadsmeisje ben en gewend ben aan drukte.
Maar als ik er langer over nadenk, kan het ook komen omdat ik juist op stille plekken vreemdere dingen heb meegemaakt dan in de stad. En gevallen die ik op stille plekken meemaakte, vond ik veel angstaanjagender en blijft me daardoor beter bij.
Als tiener had ik een mountainbike en ik fietste graag heel Almere rond. In die periode heb ik een drie keer een nare situatie meegemaakt met een man, terwijl er verder niemand in de buurt was. Ze hebben me niet aangeraakt of proberen aan te raken, maar intimiderend was het wel. Destijds vond ik de situaties al gek, maar toen ik als volwassene er weleens aan dacht, maakte het me heel boos. Hoe durven ze zoiets bij een kind te doen?
Ook als volwassene heb ik af en toe wat gekke dingen meegemaakt. Gelukkig liep alles met een sisser af.
Op scherp staan
Maar ik sta dus regelmatig op scherp als ik wandel. Al verschilt het ook heel erg per keer. Het kan liggen aan de locatie, aan de drukte, aan mijn bui en aan het gedrag van de ander. Ik weet door die eerdere voorvallen dat je niet aan iemand kan zien tot wat voor acties hij in staat is. Die mannen die me intimideerden leken aardige kerels en dat maakt het zo beangstigend.
Tegelijkertijd wil ik geen enkele man een rotgevoel geven. Uiteindelijk doen 99% van de mensen gewoon hun eigen ding en vallen niemand lastig. Dus als mensen me tegemoet lopen zeg ik meestal enthousiast gedag en soms ontstaat er een praatje. Dat haalt voor mij druk van de ketel en zo voorkom ik dat ik de ander een ongemakkelijk gevoel geef. En het is wel zo sociaal en gezellig!
Heel soms is het onwijs ongemakkelijk. Als ik vlak voor zonsondergang besluit nog even een rondje te lopen in een mooi natuurgebied waar amper iemand is. En ik ineens in de verte zie dat er een man aan komt lopen. Dan gaan er alarmbellen af, ik sta op scherp. Ik probeer intussen zo normaal mogelijk doen, ik wil niemand beledigen. Dat iemand voorbij komt lopen is nog het minst spannend. Dat duurt maar even en je let gewoon goed op.
Voor iemand uit lopen dat is pas vervelend. Ik kijk dan heel af en toe subtiel achterom, maar dat wil ik natuurlijk niet te vaak doen. Maar het loslaten en genieten van de natuur lukt me gewoon niet. Had ik maar ogen in m’n achterhoofd.
Een berichtje aan de mannen
Misschien lees je dit als man en wekt het irritatie op. Want jij bent toch een good guy en doet toch niets?! Dat zal wel, maar zoals ik al eerder schreef, ik kan dat niet van je voorhoofd aflezen. En ik ben niets waard als iemand me aanvalt, dus dan kan ik maar beter voorzichtig zijn.
Zoals je leest heb ik, maar ook andere vrouwen, veel gedachtes die we eigenlijk niet moeten hebben. Als ik naar mezelf kijk ligt het deels in m’n aard denk ik. Ik wil problemen voor zijn en niet achteraf denken “had ik maar…”. Anderzijds is het dus niet helemaal voor niets. Als je zo’n bericht leest, sta je weer extra op scherp. Het kan iedereen gebeuren.
Ik had het er vorige week nog over veiligheid met een vriend die vaak ’s avonds na het werk, in het donker, lange wandelingen maakt. We hadden het over toen het nog winter was en de dagen kort, dat ik het niet redde om een uur per dag te wandelen in verband met werk en de kortere dagen. In het donker wandelen in m’n eentje doe ik sowieso niet. “Hoezo?”, vroeg hij verbaasd. Toen heb ik dus m’n angsten uitgelegd. En hem ook duidelijk gemaakt dat het eigenlijk een privilege is dat hij als man zonder nadenken gewoon de deur uit kan gaan en kan lopen waar en wanneer hij dat wil.
Het is zo’n dubbel gevoel. Ik wil de rust opzoeken in de natuur omdat het me zo goed doet, maar ik neem daarmee wel een risico. Toch wil ik me niet laten weerhouden. Dan maar af en toe een beetje op m’n hoede zijn of zelfs een beetje angstig.
Het is wat het is. Ik weet niet beter. En dat is misschien wel het meest trieste van dit hele verhaal.
Onderzoekje via Instagram
Op Instagram heb ik een onderzoekje gedaan middels polls. De polls werden door 46 à 48 vrouwen ingevuld. Dit kwam eruit.
Wat op zich heel logisch is, maar ik toch opvallend vond: over het algemeen zijn vrouwen die nog nooit geïntimideerd zijn, ook niet bang om te wandelen. Ik concludeer hieruit dat de angst niet puur in onze hoofden zit, maar op basis van nare ervaringen.
Ook stelde ik een open vraag over wat voor voorzorgsmaatregelen vrouwen nemen. Er werd onder andere het volgende genoemd:
- Niet wandelen in het donker.
- Locatie delen. Of op een andere manier laten weten waar je bent (via foto’s of voiceberichtjes).
- Met de hond wandelen.
- Bellen of doen alsof je belt.
- Mensen duidelijk gedag zeggen, zodat ze je hebben gezien en onthouden (voor als er later iets gebeurt).
- Altijd met iemand anders wandelen of alleen op drukke plekken.
- Autosleutels alvast in je handen houden.
- Lopen met een stok.
- Meerdere laagjes kleding aan, zodat je makkelijk kan wegrennen als iemand aan je trekt.
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik schrok wel een beetje toen ik dit las. Het is heel erg dat we ons zo onveilig voelen dat we bovenstaande moeten doen. 🙁
Tot slot
Een berichtje voor de mannen
Alle berichten hierover, inclusief mijn blog, is absoluut geen hetze tegen mannen. Vat dat alsjeblieft niet zo op. Het gaat om de rotte appels.
Sterker nog, de good guys hebben hier net zo goed last van. Loop je gewoon op je gemakje in de natuur, kom je een vrouw tegen en die is wellicht wat wantrouwig. Of jij weet je zelf geen raad omdat je haar geen ongemakkelijk gevoel wil geven. Het is dus voor iedereen beter dat intimidatie stopt!
Wat kun je doen?
Ik vond een website met informatie over straatintimidatie. Hier kun je een petitie tekenen om te zorgen dat er een boete komt bij straatintimidatie. Niet voor intimidatie bij vrouwen alleen, maar ook leden van de LGBT+ community. Het is blijkbaar nu nog niet eens strafbaar, bizar!
Ik hoop met dit verhaal meer bewustwording te creëren, want daarmee zijn wel al een hele stap verder!
